Κάθε φιλοδοξία ή προοπτική σε επαγγελματικό ή προσωπικό επίπεδο προσκρούει στη φράση: «Τι τα θέλω τώρα. Τα έξοδά μου με πιέζουν και εγώ ονειροβατώ;» Έτσι οι στόχοι μοιάζουν να αυτοτραυματίζονται πριν καν βγουν στην επιφάνεια.
Κάθε σκέψη που αγγίζει τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής ,φαίνεται σαν όνειρο απατηλό και εμείς ένοχοι ή πολλές φορές παράλογοι ακόμα και που το σκεφτήκαμε. Όμως η ζωή δεν είναι ζωή, όταν είναι φορτωμένη μόνο με υποχρεώσεις και πρέπει, με φόρους και πληρωμές, με υπολογισμούς και συν-πλην.
Η ζωή μας πρέπει συχνά να ακροβατεί πέρα από τον ιστό της λογικής και να συναντά το συναίσθημα. Αυτό, που παρόλη τη δύστροπη όψη της καθημερινότητας, πρέπει να το ζούμε για να μας απαλύνει κάθε στενάχωρη διάθεση. Ο ορθολογισμός με τον οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι εξαιτίας της σκληρής πραγματικότητας, πρέπει να πετάει το γάντι και λίγο στην ανεμελιά, στην προσωπική μας βελτίωση, στην πνευματική μας καλλιέργεια, στο λόγο τελικά της ύπαρξής μας.
Αλλιώς το μόνο που καταφέρνουμε είναι να συμπληρώνουμε το δύσκολο σταυρόλεξο της ζωής, με ορισμούς που άλλοι δυστυχώς μας επέβαλαν. Μήπως στο δικό μας σταυρόλεξο πρέπει να βάλουμε τους δικούς μας ορισμούς, με τα δικά μας θέλω και τις επιθυμίες μας; Ας μην αφήσουμε πια τη σκοτεινιά να μας καταρρακώσει, γιατί σίγουρα, ναι σίγουρα, θα έρθουν καλύτερες μέρες.