Στον Βλυχό και το καστράκι του, συχνά μπορεί κανείς να αντικρίσει, κάποιον ξένο ή συντοπίτη μας, να κάθεται στο παγκάκι και να ατενίζει σκεφτικός το πέλαγος.

Το μέρος έχει μια ιδιαίτερη αύρα, μια ηρεμία, μια απολαυστική γαλήνη, που τόσο το καλοκαίρι όσο και τις ήπιες μέρες του χειμώνα, σε μαγνητίζει ώστε να μην το προσπεράσεις, αλλά να καθίσεις εδώ και να το ευχαριστηθείς.
Έτσι λοιπόν, σ΄αυτό το άδειο παγκάκι, μπορεί ο καθένας να φανταστεί ότι αυτή τη στιγμή κάθεται και απλώνει το βλέμμα του στην υπέροχη θέα ή το ολόγιομο φεγγάρι.

Πόσοι θα ήθελαν να βρίσκονται στο καστράκι τώρα και να ανασαίνουν τον αέρα του Βλυχού;

Πόσοι θα επεδίωκαν να αφήσουν τις υποχρεώσεις τους και να επιστρέψουν στο νησί για να κάνουν την ευχή τους πραγματικότητα;

Αυτό το παγκάκι μπορεί φαινομενικά να δείχνει μοναχικό. Φέρνει όμως και αναμνήσεις... 

Γιατί γύρω του ακούγονται ακόμα φωνές... Σαν να αισθάνεσαι τον ποδαρόδρομο με τα παιδικά πέλματα να αφήνουν στο χωμάτινο μονοπάτι σημάδια.

Τα χεράκια να κρατούν τον πατέρα ή τη μητέρα και παιδικές φωνούλες να αδημονούν να φτάσουν στο σπίτι στον Βλυχό.

Αισθάνεσαι τη θάλασσα και τις χαλαρές στιγμές των διακοπών. Τότε που στάζει πάνω σου η αλμύρα και τουρτουρίζεις, αφού ώρες ολόκληρες επέμενες να κολυμπάς.

Στο παγκάκι αυτό πέρα από τις αναμνήσεις, είναι σαν να ξεκινάς να θέτεις στόχους, να προσδιορίζεις τα επόμενα βήματά σου.

Και μπορεί οι νέοι στόχοι, να είναι συνηθέστερο γνώρισμα των νέων ανθρώπων, αλλά δεν παύει και οι μεγαλύτεροι να θέτουμε στόχους, που επιθυμούμε να εκπληρωθούν.

Κάπου ανάμεσα στους στόχους και τις επιθυμίες μας, υπάρχει πάντα η Ύδρα που μας συνδέει.

Η προοπτική, η ανάπτυξη, η αγάπη και κυρίως η κοινωνική συνοχή, μας φέρνουν όλους συνοδοιπόρους σε έναν μακρύ δρόμο γεμάτο όμως εμπειρία και αποτέλεσμα.

Γινόμαστε "συνδαιτυμόνες" στο ίδιο παγκάκι που από μοναχικό, μεταμορφώνεται σε ένα παγκάκι που μπορούμε όλοι τελικά να μοιραστούμε εξίσου...

Ελένη Χριστοδούλου