Είναι 17:30 το απόγευμα, μια ώρα που η μέρα είναι ακόμα φωτεινή και σε κάποια άλλη περίπτωση ο κόσμος θα κινούταν στο λιμάνι, θα έπινε καφέ, τα μαγαζιά θα ήταν ανοικτά για τα τελευταία ψώνια του Σαββάτου, και η άνοιξη θα "παρηγορούσε" πλέον τη χειμωνιάτικη παρατεταμένη και σκληρή αίσθηση της ερήμωσης.
Σε κάποια άλλη περίπτωση όμως, μια και Κορωνοϊός ο εστεμμένος ιός, έδειξε τα δόντια του και στην Ύδρα και επηρέασε την ήρεμη ζωή της.
Το λιμάνι του νησιού άδειο, οι καφετέριες ανοικτές αλλά με τις φιλόξενες καρέκλες τους πλέον γερμένες πάνω στα τραπέζια.
Κάποιος πολίτης με έναν καφέ στο χέρι και με βήμα ταχύ, θυμίζει φευγαλέα μια φιγούρα κλεφτή χωρίς την χαλάρωση και τον ρεμβασμό που χαρίζει η θέα από την καρέκλα.
Ο κόσμος μένει σπίτι! Τα σούπερ μάρκετ με μετρημένους πελάτες. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που έχουν ζήσει πόλεμο και κακουχίες, δεν διστάζουν να δηλώσουν τον προβληματισμό τους έστω... και με τα μάτια τους. Όπως το πρωί όταν τα ψαροκάικα κατέφτασαν με την πλούσια ψαριά. Τα βλέμματα ήταν παγωμένα, ανήσυχα και η καθημερινότητα των συμπολιτών μας έδειχνε πως όλοι πια κατάλαβαν ότι η ατομική ευθύνη για την πρόληψη οδηγεί σε συλλογική συνείδηση.
Στο λιμάνι ένα σκάφος καταμαράν και άλλο ένα ιστιοπλοϊκό με πλήρωμά τους κάποιους Έλληνες, είναι όλα και όλα τα σκάφη του διημέρου. Απολαμβάνουν την ηρεμία του τοπίου σε μια Ύδρα κυριολεκτικά εσωστρεφή και μοναχική.
Για στάσου όμως! Κάποιος εμφανίζεται να κατευθύνεται προς το Καμίνι. Με τη διεισδυτική ματιά που χάρισε ο Θεός στους Υδραίους, ξεχωρίζεις και από το βάδισμα ακόμα ποιος είναι.
Για περίπατο πάει... Η εναλλακτική του καθαρού αέρα που γεμίζει τα πνευμόνια με οξυγόνο, είναι η μόνη θετική σκέψη που γίνεται αυτή τη στιγμή. Ο πεζοπόρος μας σκεφτικός αλλά με αίσθηση αισιοδοξίας, σφίγγει τα δόντια του για την προσωρινή ερήμωση του νησιού του, συνοφρυώνεται και εύχεται πως αξίζει τον κόπο η πρόληψη, ώστε να ξεπεραστεί μια και καλή η πανδημία. Να γίνει σε δυο μήνες ο Κορωνοϊός ένα κακό όνειρο, που θα διηγείται κανείς στα παιδιά και τα εγγόνια του, σαν μια δύσκολη, αμήχανη όσο και φοβιστική περίοδο που πέρασε και γράφτηκε στην ιστορία.
Ελένη Χριστοδούλου
Φωτογραφίες: Θανάσης Μπόκιας
