Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Αγγελική Πετροπετσιώτη: Η Ύδρα ζει στις παιδικές μου αναμνήσεις!

Η Υδραία ηθοποιός Αγγελική Πετροπετσιώτη, εδώ και ένα χρόνο έχει εγκατασταθεί στο Λονδίνο, όπου αναζήτησε εκεί τη δική της επαγγελματική τύχη και εξέλιξη. Μιλήσαμε μαζί της για τη ζωή στο εξωτερικό, το θέατρο, τη σκηνοθεσία, τα σχέδιά της, τη νοσταλγία αλλά και την αγάπη της για την Ύδρα.

 

Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να πάρετε την απόφαση να φύγετε από την Ελλάδα; Υπήρχε στα σχέδια σας;

Πραγματικά πολύ δύσκολο. Ονειρεύτηκα στην Ελλάδα, ονειρεύτηκα μέσα από τους μύθους της, μέσα από το φως της.
Δεν υπήρχε στα σχέδια μου η φυγή. Όμως τα δύο τελευταία χρόνια πριν εγκατασταθώ στο Λονδίνο, ξεκίνησα να το σκέφτομαι μια και υπήρχαν στιγμές που ένιωθα μετανάστης στην ίδια μου τη χώρα. Κάποια στιγμή θυμήθηκα ένα απόσπασμα του Σεφέρη: «Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό». Μετανάστης σε άλλη χώρα είπα, όχι στη δική μου! Δε με τρόμαξε η κρίση αλλά η διαχείρισή της. Ο βιοπορισμός στην Ελλάδα μέσα από το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν πάντα δύσκολος και πόσο μάλλον τώρα. Και έτσι λοιπόν έφυγα, παίρνοντας μαζί μου τις επαγγελματικές εμπειρίες που αποκόμισα στα 13 χρόνια της δουλειάς μου, για να μπορέσω να προχωρήσω και τα λόγια των δασκάλων μου μέσα από τις παρατηρήσεις και τις συμβουλές τους, όσο σπούδαζα στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν.

 

Ποιες είναι οι εμπειρίες σας από την εγκατάστασή σας στο Λονδίνο; Πώς είναι για μια Ελληνίδα να ζει στο Εξωτερικό;

Ευτυχώς προσαρμόζομαι εύκολα. Έκλεισα μόλις ένα χρόνο. Το Λονδίνο δεν είναι εύκολο. Πρώτα απ' όλα με δυσκόλεψε το κλίμα μιας και είμαι λάτρης του ήλιου και του καλοκαιριού. Επίσης οι μεγάλες αποστάσεις που σου παίρνει πολύ χρόνο για να φτάσεις στον προορισμό σου. Ακόμα και η γλώσσα είναι ένα πρόβλημα. Όσο και καλά να την μιλάς, στο δικό μου επάγγελμα δεν φτάνει. Πάντα θα έχεις την «προφορά» κι αυτό σε περιορίζει, θέλει χρόνο και υπομονή.
Ταυτόχρονα βρίσκω πολύ ενδιαφέρον που καθημερινά συναναστρέφομαι με ανθρώπους άλλων εθνικοτήτων με διαφορετικές κουλτούρες, νοοτροπίες και τρόπο σκέψης.
Στο Λονδίνο υπάρχουν αρκετά ιδιαίτερα πράγματα να δει και να κάνει κανείς. Μεγάλη εμπειρία για μένα ήταν η οντισιόν στο Old Vic. Επίσης οι εξαιρετικές θεατρικές παραστάσεις που παρακολουθώ, οι υπέροχοι εικαστικοί χώροι που επισκέπτομαι, ακόμα και τα καταπράσινα πάρκα που πραγματικά θαυμάζω. Όλα αυτά είναι στοιχεία έμπνευσης για μένα.

 

Στον τομέα της δικής σας ενασχόλησης, που είναι το θέατρο τι έχετε αποκομίσει από τη μέχρι τώρα πορεία σας κατά τον τελευταίο χρόνο στο Λονδίνο και ποιες δραστηριότητές σας ξεχωρίζετε;

Είναι πολύ σημαντικό όταν σου δίνεται η ελευθερία να τολμήσεις για κάτι που πιστεύεις και που θα σε εξελίξει, να το υποστηρίξεις και να το υλοποιήσεις.
Μια μεγάλη εμπειρία που αποκόμισα τον τελευταίο χρόνο ήταν η σκηνοθετική μου απόπειρα. Σκηνοθέτησα δύο performances, τη Nostalgia και το Youkali, όπου και οι δύο παρουσιάστηκαν στον υπέροχο χώρο της Andipa Gallery στο Λονδίνο. Η Gallery ιδρύθηκε το 1968 από την Maria Andipa, που είναι ηθοποιός και Πρόεδρος του Ionian Society, η οποία με εμπιστεύτηκε, δίνοντάς μου την ευκαιρία να εκφραστώ και να παρουσιάσω τη δουλειά μου σε αυτόν τον τόσο ιδιαίτερο χώρο. Αυτή την περίοδο βοηθάω πάλι σκηνοθετικά, στο ανέβασμα της όπερας «Antigonus» στο Λονδίνο, ενώ ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να κάνω το Master μου στη σκηνοθεσία.

 

Τι σας λείπει από την Ελλάδα και την Ύδρα;
Μεταξύ άλλων καθημερινών πραγμάτων μου λείπει το «Σπίτι του Ηθοποιού», που για 16 χρόνια δίπλα στην Άννα Φόνσου πρόσφερα κι εγώ αρκετά με τον δικό μου τρόπο. Όσο για την Ύδρα, τη νοσταλγούσα πάντα ακόμα και στην Αθήνα που ζούσα. Την θαύμαζα! Η Ύδρα είναι η έμπνευσή μου! Κάθε γωνιά της κι ένας πίνακας ζωγραφικής. Μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι, η αδελφή μου, οι φίλοι μου. Έχω κρατήσει τις παιδικές μου αναμνήσεις και με νοσταλγία η μνήμη μου «χτυπάει το καμπανάκι». Θυμάμαι το παιχνίδι στα σοκάκια τα βράδια του καλοκαιριού με συντροφιά το άρωμα από την γαζία της γειτονιάς μου. Τα μεσημέρια στα γυμνά πεζούλια κάτω από την σκιά της βουκαμβίλιας να διαβάζω ξανά και ξανά τα «Ψάθινα Καπέλα» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη. Νοσταλγώ τις νύχτες με το ολόγιομο φεγγάρι που μας έβρισκε πάνω στα βράχια του Καμινιού δίπλα στη θάλασσα. Νοσταλγώ τους ζεστούς βράχους του απομεσήμερου και μία «βόλτα» στα κύματα με την Χριστίνα.

Σας ευχαριστώ πολύ! Καλή και δημιουργική συνέχεια στη «Φωνή της Ύδρας». 

 

photo: maroussa maravelia

 

Σχετικά Άρθρα