Ύδρα: Ημερολόγιο Καλοκαιριού
Γράφει ο Νεκτάριος Καλαντζής*
Κυριακή πρωί, καλοκαίρι και παίρνω το πρώτο δελφίνι από Πειραιά με προορισμό το νησί της Ύδρας, ένα ταξίδι μόλις μιάμισης ώρας. Ένα νησί με βαριά ιστορία και έχοντας ακούσει πολλά για αυτό. Πρώτη εικόνα που αντικρίζω στο λιμάνι είναι τα πέτρινα αρχοντικά και τα καπετανόσπιτα βγαλμένα από την επανάσταση του 1821, το άγαλμα του Μιαούλη και παντού τριγύρω κανόνια, να σε καλωσορίζουν και να σου δηλώνουν το παρελθόν του νησιού. Με το που πατάω στο νησί, με τον ήλιο του Ιουλίου να καίει, καταλαβαίνω ότι υπάρχει αύρα Ιστορίας εδώ. Στον παραλιακό δρόμο, την Παύλου Κουντουριώτη κατευθύνομαι να δω από κοντά το άγαλμα του Μιαούλη, αριστερά του λιμανιού, που στη βάση του είναι θαμμένα τα οστά του μεγάλου Ναυάρχου. Από πάνω ο μύλος, έπειτα τα ενετικά κτίρια, ΚΕΠ και Λιμεναρχείο σήμερα, καθώς και αίθουσα πολιτισμού. Αμέσως μετά μπαίνω στο εντυπωσιακό κτίριο του ιστορικού αρχείου-μουσείου της Ύδρας, με τα όπλα και τις υδραίικες φορεσιές, με πίνακες και έγγραφα που κάνουν τη ξενάγηση, είσοδο στην Ιστορία και τη γνώση του Αγώνα για Ανεξαρτησία.
Συνεχίζω τη βόλτα μου βλέποντας τη σχολή Εμποροπλοιάρχων, στο αρχοντικό Τσαμαδού-Σαχίνη και ανάμεσα στα κοσμηματοπωλεία και τα τουριστικά μαγαζιά στο λιμάνι, δεν μπορείς να παραβλέψεις τα δεκάδες γαϊδουράκια που σε περιμένουν για μια βόλτα, θυμίζοντάς σου ότι στην Ύδρα δεν κυκλοφορεί κανένα όχημα, πράγμα που έκανε το νησί να ξεχωρίζει πάνω σε ένα κινηματογραφικό σκηνικό, που σου θυμίζει ότι εκεί έκανε τις βόλτες της η Σοφία Λόρεν στην ταινία ΄΄Το παιδί και το δελφίνι΄΄ ή ότι η εικόνα του λιμανιού αποτέλεσε έμπνευση για ανθρώπους όπως, ο Εγγονόπουλος και ο Χατζηκυριάκος Γκίκας. Μετά το προσκύνημα στο Μοναστήρι, με το εκκλησιαστικό μουσείο και τους εντυπωσιακούς πολυελαίους και τη βόλτα στην πλατεία Π. Κουντουριώτη, ανηφορίζω για να δω το κτίριο της Σχολής Καλών Τεχνών, το παλιό αρχοντικό του Τομπάζη.
Επόμενη στάση, το αρχοντικό του Παύλου Κουντουριώτη που σήμερα είναι μουσείο, ένα πρότυπο υδραίικου αρχοντικού, ογκώδες κτίριο, με εντυπωσιακή αυλή και θέα σε όλο το λιμάνι. Περπατάω προς το Περίπτερο με τα μεγάλα κανόνια να σημαδεύουν τη θάλασσα, τη Σπηλιά και τη φημισμένη Υδρονέττα, που αποτελεί σημείο αναφοράς για το νησί και το περιβόητο ηλιοβασίλεμά του από εκεί. Όλη η παραπάνω βόλτα κατά μήκος όλου του λιμανιού δεν παίρνει πολύ ώρα και αποφασίζω να πάω για μια βουτιά σε μια από τις παραλίες του νησιού. Υδρονέττα, Σπηλιά, Αυλάκι, Καμίνι, Βλυχός, Μαντράκι, Μπίστι και Άγιος Νικόλαος είναι κάποιες από τις παραλίες της Ύδρας και επιλέγω να βουτήξω στις Πλάκες, μετά το Βλυχό, αφού πήρα πρώτα θαλάσσιο ταξί από το λιμάνι για να φθάσω, το μοναδικό ουσιαστικά μέσο για να επισκεφθεί κάποιος μια παραλία στο νησί. Η παραλία μπροστά από το εξαιρετικής αισθητικής ξενοδοχείο ΄΄4 εποχές΄΄ δικαιώνει την επιλογή μου για ένα μπάνιο που θα έκανα στην Ύδρα και απόγευμα επιστρέφω στο λιμάνι, περπατώντας στα σοκάκια του νησιού, με τις αυλές και τις μποκαμβίλιες, γευόμενος την τοπική κουζίνα και παίρνοντας μαζί μου τα περιβόητα υδραίικα αμυγδαλωτά από τον Τσαγκάρη. Μια τελευταία απογευματινή βόλτα, δίπλα στα γαϊδουράκια της προκυμαίας, πριν πάρω το τελευταίο δελφίνι για Πειραιά, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα ξανάρθω είτε στα Μιαούλεια, είτε για να δω όσα δεν πρόλαβα σε μία μέρα, όπως τα Καμίνια, το αρχοντικό του Λάζαρου Κουντουριώτη, του Μπουντούρη, καθώς και αυτό του Σαχτούρη, τα έξι μοναστήρια, την Κιάφα και τα σοκάκια της, το φαρμακείο Ραφαλιά. Η Ύδρα του Μιαούλη πάντα θα έχει τη δική της ταυτότητα, με βαριά Ιστορία και αισθητική που γοητεύει κάθε ταξιδιώτη.
*Ο Νεκτάριος Καλαντζής είναι Οικονομολόγος,
Κοινωνιολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Παλλήνης
