Φτάσαμε ένα πρωινό του Σεπτέμβρη στο καρνάγιο Κουπετώρη στη Σαλαμίνα, όπου μας περίμενε ένας καλός μας φίλος Υδραίος.
Ανυπομονούσαμε να δούμε το «ΕΛΕΝΗ Π.» σαν κάποιον που θα συναντήσεις μετά από χρόνια και αναρωτιέσαι πώς θα είναι. Τα μηνύματα που είχαμε ακούσει γι' αυτό, ήταν άκρως απογοητευτικά, όμως ήταν η ανάγκη που μας έφερε εκεί, προκειμένου να «αποτίσουμε φόρο τιμής» στο παλιό αυτό καΐκι-σύμβολο μεταφοράς εμπορευμάτων, που διαμόρφωσε μεταπολεμικά την ιστορία της Ύδρας.
Μόλις αντικρίσαμε το σκαρί, μείναμε εκστατικοί και αποσβολωμένοι!!!
Η σημερινή κατάστασή του, γέμισε με πόνο την ψυχή μας, με ανείπωτη θλίψη αλλά και με απέραντη οργή! Kαμιά αποκατάσταση, κανένα ενδιαφέρον, μόνο εγκατάλειψη και μοναξιά βιώνει η «ΕΛΕΝΗ Π.» εδώ και 12 χρόνια που είναι ακουμπισμένη στο καρνάγιο, περιμένοντας...
Η φθορά έχει καταβάλει τελειωτικά το ιστορικό αυτό «Πέραμα», το χρώμα έχει σκάσει, τα στηρίγματα έχουν μπει μέσα στα πλευρά του σκαριού, η καρίνα έχει φαγωθεί, τα ξύλα έχουν ανοίξει κι έχουν σαπίσει και ο φόβος της ολικής κατάρρευσης δεν είναι μακρινός. Μοιάζει πλέον σαπιοκάραβο. Ποιο... αυτό, που όλη η Ύδρα ήταν περήφανη που το είχε, που μετέφερε προϊόντα και αντικείμενα αγόγγυστα για πάνω από 30 χρόνια, που η θρυλική του μορφή έμοιαζε κυριολεκτικά με ζωντανή ύπαρξη!
Η «ΕΛΕΝΗ Π.» που έσκιζε τα κύματα φορτωμένη και πάλευε με καιρούς και με βροχές. Και ενώ η κλεψύδρα του χρόνου κυλούσε, το σκαρί έπαιρνε συνέχεια δύναμη από τον κόσμο που το στήριζε και από την αφοσίωση των ιδιοκτητών του.
Όταν στα τέλη του 1998 το καΐκι σταμάτησε τα δρομολόγιά του, το Ιστορικό-Αρχείο Μουσείο Ύδρας ξεκίνησε φιλότιμες ενέργειες για τη διάσωση κι αποκατάσταση του «ΕΛΕΝΗ Π.», προκειμένου να γίνει πλωτό παράρτημα του Μουσείου. Η «Φωνή της Ύδρας» με τα άρθρα της «Ρέκβιεμ Νο 1 για την ωραία Ελένη» και «Ρέκβιεμ Νο 2 για την ωραία Ελένη» πριν 11 χρόνια, τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο 1999 αντίστοιχα, έγραφε μεταξύ άλλων: «Ο Δημήτρης και ο Παναγιώτης Βλαχόπουλος σαν γνήσιοι φιλοπάτριδες Υδραίοι επιθυμούν το σκάφος να παραμείνει στην Ύδρα, στης οποίας την εμπορική και μεταφορική κίνηση προσέφερε τόσα πολλά, για χρόνια και χρόνια, με αποτέλεσμα το «ΕΛΕΝΗ Π.» να γίνει το σύμβολο του Υδραϊκού λιμανιού! Την οικογένεια Βλαχόπουλου τιμά ιδιαίτερα το γεγονός ότι παρά την απείρως συμφερότερη οικονομική προσφορά που είχε για αγορά του σκάφους από Άγγλο, προτίμησε την πατριωτική λύση της παραμονής του στα γνώριμα νερά του λιμανιού μας!»
Σε «ομηρία» χρόνια τώρα, οι ιδιοκτήτες του «Καρνάγιου Κουπετώρη»
Βάρος για τους ανθρώπους που το περιθάλπουν, τους ιδιοκτήτες του «Καρνάγιου Κουπετώρη» κατάντησε να είναι το «ΕΛΕΝΗ Π.», όπου στέκεται άκαμπτο κι ενοχλητικό, καταλαμβάνοντας πολύτιμο ωφέλιμο χώρο.
Μια ανάσα πριν τη θάλασσα, εκεί που πρωτοβγήκε, εκεί και έμεινε... Δώδεκα ολόκληρα χρόνια τώρα περιμένει παρατημένο και ελπίζει στη διάσωσή του. Ο κ. Κουπετώρης θυμάται τη στιγμή που ήρθε στο καρνάγιο το «ΕΛΕΝΗ Π.» και μας λέει: «Μας το έφερε το Μουσείο της Ύδρας με κάποιο φέρι-μποτ. Είχαν πάρει ανέλκυση από το Λιμεναρχείο. Ήταν απόγευμα και το σκαρί έμπαζε νερά, βούλιαζε, παιδευτήκαμε πολύ. Από τότε μέχρι σήμερα δεν πήραμε μία δραχμή γι' αυτό το σκάφος».
Και έπειτα ήρθαν Ναυπηγοί με τα συνεργεία τους, άνθρωποι από τον Ε.Ο.Τ, ειδικοί από το Πέραμα, το Βόλο, τη Σάμο. Τα χρόνια πέρναγαν και λύση στην αποκατάσταση του σκαριού δεν έδινε κανείς.
«Θα απελπίστηκαν» λέει κατηγορηματικά ο κ. Κουπετώρης και συνεχίζει: «Το 1998 που μας ήρθε το σκάφος, φτιαχνότανε, τώρα δε φτιάχνεται, δε μεταφέρεται καν, ούτε πλαστικοποίηση δε γίνεται. Αν δεν έρθει κανείς εδώ να δει την πραγματικότητα, δεν μπορεί να κρίνει. Αν ανέβεις πάνω στο «ΕΛΕΝΗ Π.» δεν μπορείς να περπατήσεις. Εμείς φοβόμαστε το άλμπουρο, ποιος θα το φάει στο κεφάλι. Με τα χαρτιά και τα όνειρα δε φτιάχνεται το σκαρί!».
Ζώντας το δικό τους Γολγοθά, έχουν καλέσει το Νηογνώμονα και το Λιμεναρχείο. «Φοβόμαστε» θα μας πουν οι ιδιοκτήτες του Καρνάγιου, «μην πέσει κάτω το σκάφος και τότε πρέπει να πληρώνουμε και υγειονομικό γιατί είναι εστία μόλυνσης. Για να το βγάλουμε από το χώρο δε μας φτάνουν 7.000 ευρώ. Θα πρέπει να πληρώσουμε κι από πάνω δηλαδή.»
Ζημιά και οικονομική καταστροφή είναι το «ΕΛΕΝΗ Π.» για το Καρνάγιο. «Διώχνουμε πελάτες κάθε χρόνο» θα μας πουν οι ιδιοκτήτες γεμάτοι απόγνωση. «Ο χώρος μας είναι περιορισμένος και το καΐκι μάς έχει πιάσει όλο το μέρος. Έχουμε πάει εδώ και έξι μήνες την υπόθεση στο Δικηγόρο, να το προχωρήσει στον Εισαγγελέα, γιατί φοβόμαστε μη γίνει κάτι και τραυματιστεί κανείς από εμάς. Εμείς δουλεύουμε εκεί δίπλα. Είναι μεγάλη ζημιά για μας. Είναι επικίνδυνο, βρώμικο. Κάποιος πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Δε ρώτησαν ποτέ, τι χώρο καταλαμβάνει, τι κοστίζει, απλά αδιαφορούν, την ίδια ώρα που όλος ο κόσμος εδώ συνέχεια μας ρωτάει τι θα γίνει. Όμως οι μόνοι παγιδευμένοι, που δε φταίμε, είμαστε εμείς. Έχουμε δώσει το χώρο μας και δεν έχουμε λάβει ούτε χρήματα, ούτε την παραμικρή ενημέρωση.»
Να θυμίσουμε εδώ, πως το «ΕΛΕΝΗ Π.» πέρα από κάθε δική μας συναισθηματική διάθεση διάσωσής του, είναι ένα από τα μεγαλύτερα σωζόμενα ξύλινα καΐκια τύπου «Πέραμα» που αποτελεί συνέχεια μιας παράδοσης Αιγαιοπελαγίτικων σκαφών. Αναφορές δίνουν το στίγμα ύπαρξης αυτών των καϊκιών από τα ρωμαϊκά ή τα πρώτα βυζαντινά χρόνια.
Η ναυπήγησή του ξεκίνησε το 1939 στη Σκιάθο, πιθανόν από τη γνωστή οικογένεια ναυπηγών του νησιού, τους Μυτιληναίους.
