Σήμερα κάτι με κάνει να θέλω να ξεφύγω από το πολυάσχολο βουητό και την πρωινή κίνηση της παραλίας, όπου τουρίστες με μια φωτογραφική μηχανή εκδηλώνουν το θαυμασμό τους, αποσπώντας υπέροχες στιγμές! Κάτι με κάνει να θέλω να τους φωνάξω: - Ε, εσείς έχετε λίγη ώρα; Ακολουθήστε με εκεί στα ψηλά της Ύδρας και θα σας δοθεί η ευκαιρία να βγάλετε τις πιο συναρπαστικές φωτογραφίες της ζωής σας!

Όχι, όχι δεν υπερβάλλω. Ποιος δε θα 'θελε να σκαρφαλώσει αργά-αργά, μετρώντας πολλά-πολλά σκαλιά και βλέποντας τα χνάρια που άφησε πίσω του, να σφραγίζουν σταθερά την απόφαση που πήρε ν' αγγίξει... τον ουρανό!
Και σαν φτάνεις εκεί ψηλά στο βουνό, έχοντας ξεμακρύνει από τα τελευταία ανηφορικά και απαιτητικά σπίτια, η θέα που αντικρίζεις στα χαμηλά σου -με την Ύδρα πιάτο στα πόδια σου, τις κεραμιδένιες στέγες, το ακτινοβόλο λευκό και τη θάλασσα απέραντο μπλε- σε καθηλώνει εκστατικά! Εκεί ακόμα και η ζέστη που σε τυλίγει, γίνεται χαρούμενος άθλος, γίνεται φίλη καρδιακή που σε συντροφεύει στα μονοπάτια σου!
Χρειάζεται φωτογραφική μηχανή τελικά ή αρκεί να αφουγκραστείς την ηρεμία, ν' αφεθείς στο μεγαλείο του φυσικού τοπίου και να γεμίσεις τη σκέψη σου με όμορφες εικόνες σαν ζωγραφιές κεντημένες;

Εκεί στα ψηλά... είναι σαν να ακουμπάς το γαλάζιο τ' ουρανού, σαν να βουτάς από μακριά στην απέραντη θάλασσα. Μοιάζει να διαφεντεύεις τα πολύχρωμα σπίτια, να πειράζεις τα φύλλα των δέντρων και να περιμένεις να δώσεις στον πίνακα που απολαμβάνεις, την τελευταία δική σου χρωματική πινελιά!

Ελένη Χριστοδούλου