Όσες φορές και αν διασχίσεις, όσες φορές και αν περπατήσεις το πέταλο του λιμανιού της Ύδρας, σου μένει αυτή η ιδιαίτερη αίσθηση ενός μαγικού αγκαλιάσματος.

Γύρω του υψώνονται αρχοντικά και ανηφορίζουν προς το βουνό. Μαζί τους και πέτρινα σπίτια ή λευκά με αυλές και κήπους.

Βαδίζεις πολύ πρωί και αυτή η ηρεμία, να ακούς τους γλάρους σε ένα σχεδόν άδειο πέταλο, γεμίζει τη μέρα σου με μια γλυκιά υπόσχεση.

Λίγο αργότερα, άλογα ξεκινούν να μεταφέρουν τουρίστες σε όμορφους προορισμούς. Άλογα που φορούν και αυτά πέταλα στις οπλές τους, ίδια με το πέταλο του λιμανιού αλλά όχι πέτρινα.

Το μεσημέρι βρίσκεσαι ξανά στο λιθόστρωτο του πέταλου, δίπλα στις ξύλινες βάρκες, με τον ήλιο να σε ζαλίζει. Συναντάς τα μαγαζιά με τα φίνα διαλεγμένα είδη τους, τα πολυτελή αραγμένα σκάφη που οι επιβάτες τους ξεκλέβουν λίγο από τον αέρα της Ύδρας αλλά και τον κόσμο που φωτογραφίζει τις πιθανόν ανεπανάληπτες στιγμές του.

Έρχεται το απόγευμα και μια χαρούμενη νύφη ντυμένη στα λευκά, διαβαίνει μαζί με τον σύντροφό της το πέταλο του λιμανιού γεμάτη όνειρα και ενθουσιασμό. Γύρω της δυο παιδάκια, της πετούν ροδοπέταλα, που νιώθεις σαν να σε πλημμυρίζουν, στο νησί που αγαπάς και θα αγαπάς για πάντα.

Νυχτώνει... Το βράδυ τα φώτα ολόγυρα στο πέταλο του λιμανιού, το κάνουν σαν ένα κλειστό ημικυκλικό σαλόνι. Στις καφετέριες και τα μαγαζιά, ακούς τη βουή της παρέας, της κουβέντας, αλλά και της όμορφης και χαλαρής διασκέδασης.

Το ξημέρωμα σε βρίσκει πάνω στο κάστρο του Μιαούλη, να ατενίζεις το ήσυχο πέταλο του λιμανιού, που όλες οι ώρες του σε μαγεύουν. Με την υγρασία του πρωινού καλωσορίζεις μια καινούρια μέρα που έρχεται φωτεινή και ελπίζεις ότι την Ύδρα θα τη συντροφεύει πάντα το πέταλο της καλής τύχης.

Ελένη Χριστοδούλου