Συνεχίζοντας, όσο ανεβαίνεις στα ψηλά, τα σπίτια μπλέκονται μεταξύ τους και το ένα είναι τόσο κοντά στο άλλο -μια ανάσα από το γειτονικό. Δείχνουν μάλιστα, σαν να θωρούν επιβλητικά την όψη του λιμανιού και της απεραντοσύνης της θάλασσας. Την πέτρινη αγριάδα στο τοπίο που το σύννεφο την κάνει μοναχικά αμίλητη, την απαλύνουν τα λιγοστά δέντρα που συνυπάρχουν στις αυλές με το αφούγκρασμα της αύρας των ανθρώπων.
Βαδίζοντας ολόγυρα στα όμορφα σπίτια, ξαφνικά ακούγονται φωνές προβάτων από κάποιο κτήμα, σπάζοντας τη μονοτονία και απαιτώντας τροφή.
Ο δρόμος συνεχίζεται και περνά συχνά από κάποια σπίτια, που στέκουν γυμνά χωρίς παράθυρα και πόρτες, άδεια από ανθρώπινη ζωή. Οι πέτρες τους αφημένες στην υγρασία, έχουν αποβάλει κάθε ίχνος μπογιάς και μοιάζουν να μαραζώνουν. Κι όμως σ' αυτό εδώ το σπίτι, το ξεχασμένο, το έρημο και το αφημένο στην τύχη του, κάτι μοιάζει να προσπαθεί να ζήσει...
Πάνω στα κεραμίδια, έχει φυτρώσει ένας κάκτος με κίτρινα λουλούδια. Έτσι που κοιτάζεις το σπίτι εγκαταλελειμμένο, είναι οξύμωρη η αίσθηση που σου αφήνει, με τα λουλούδια του σαν περήφανη ανθοδέσμη πάνω σε μια πτυχή των κεραμιδιών του. Αντί για το χώμα πάνω στη γη, τα λουλούδια βρήκαν εκεί το δικό τους χώρο για να ανθίσουν.
Αυτή η εικόνα είναι τόσο δυνατή, που αυτόματα την παίρνεις μαζί σου με τη σκέψη σου. Οι μέρες μας είναι τόσο δύσκολες και κάθε μήνυμα ελπιδοφόρο σαν και αυτό, έρχεται να ταυτιστεί με τον καθημερινό αγώνα μας και να γίνει μια ακόμα θετική σκέψη μέσα στο ανήσυχο γαϊτανάκι της ζωής μας.