Ανεξάντλητη σε χρώματα και έμπνευση η φύση θα αρχίσει να λουλουδιάζει τον γκρίζο βράχο και να ξεπετάγονται ολόγυρα οι κίτρινες μαργαρίτες, καμαρωτές και υπέροχα φωτεινές και περήφανες. Θα μοιάζουν εκείνες σαν να κλέβουν όλο το φως του ήλιου, έτσι που θα απλώνονται μέσα στα περιβόλια, στα δεξιά και αριστερά των χωματόδρομων και στις πλαγιές των βουνών, κάνοντας την ξερή και σχεδόν άχρωμη γη, ζωηρή και ζωντανή.
Αυτή η γαληνεμένη βόλτα με τα αρώματα της φύσης και των άγριων λουλουδιών να δένονται με το ελαφρό κυματάκι και τον παφλασμό της ανοιξιάτικης θάλασσας, φαίνεται πως έχει τη δύναμη να γεμίσει όλες τις αισθήσεις μας με μια τρυφερή αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον. Μπορεί να φέρει στο μυαλό μας παλιές στιγμές και αξίες, τότε που ήμασταν παιδιά και μέναμε να παίζουμε κοντά στη φύση, ένα με το χώμα καθώς παρατηρούσαμε τo μικρόκοσμό της. Και όταν τελικά λέγαμε να πάμε για ύπνο εξαντλημένοι από τη γεμάτη μέρα μας μετά από το ανέμελο παιχνίδι, κρατούσαμε στη σκέψη μας το θαύμα της απλότητας και της αθωότητας.

τεύχος 370, Μαρ.12