Μια μοναχή, ένα αγόρι, ο αγώνας και η νίκη.

Ο Υδραίος συγγραφέας Χρήστος Δασκαλάκης μας μιλάει για το βιβλίο της «Καλής Νίκης», μιας πραγματικής ιστορίας γεμάτης με τις αλήθειες, τη σοφία και τα μυστικά των μοναχών.

Μια ιστορία για τη δύναμη της ψυχής, το μεγαλείο της πίστης και το δώρο της ελπίδας.

Χρήστο αρχικά θα ήθελα να σου ζητήσω, να μου περιγράψεις το μοναστήρι στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία της «Καλής Νίκης.

Στα μάτια μου έμοιαζε τότε σαν ένα λευκό κάστρο, σαν ένα καταφύγιο, ψηλά στην πλαγιά του βουνού. Χωρίς τρεχούμενο νερό, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς τηλέφωνο. Λαχανικά από τον κήπο, νερό από τη στέρνα, φως από τη λάμπα πετρελαίου. Δώδεκα μοναχές να πηγαινοέρχονται, γεμάτες ευγένεια και καλοσύνη, στις κότες, στο κοιμητήριο, στην εκκλησία, στο περιβόλι κι εγώ δίπλα, να μεγαλώνω μαζί τους και να προσπαθώ να αγγίξω την «αγιοσύνη» τους.

Οι περιγραφές στο βιβλίο σου μοιάζουν τόσο ζωντανές που εκπλήσσουν. Είναι όντως όλα τα γεγονότα που περιγράφεις αληθινά; 

Όλη η συγγραφή του βιβλίου είναι μέσα από τα μάτια ενός αγοριού που προσπαθούσε να προσαρμοστεί και να κατανοήσει τις συνθήκες. Στα δικά του μάτια όλα έμοιαζαν, και ήταν, αληθινά. Δεν ήθελα ούτε για μια στιγμή να βάλω τη λογική σε αυτή την ιστορία. Ήθελα όλα να είναι γραμμένα από καρδιάς.

Ο τίτλος «Καλή Νίκη» προέρχεται από το όνομα της μοναχής Καλλινίκης, με την οποία συνδέθηκες ως παιδί. Τι ήταν για εσένα η Καλλινίκη;

Η Καλλινίκη ήταν για εμένα ο φύλακας άγγελός μου. Ο μοναδικός άνθρωπος που, σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για εμένα, μου έδωσε τη δύναμη που χρειαζόμουν για να συνεχίσω να ζω. Στα μάτια μου ήταν ένα ζωντανό θαύμα, σαν ένας άγγελος στη γη, ένα μεγάλο χαμόγελο και ένα λαμπερό φως. Όσα έμαθα δίπλα της, όσα μου μετέφερε και όσα ζήσαμε, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Και τώρα τα μοιράζομαι, σε αυτό το βιβλίο, γιατί θέλω να μείνουν καταγεγραμμένα, θέλω να δώσουν δύναμη και σε άλλους, θέλω να μείνουν στη μνήμη για πάντα.

Πόσο χρονών ήσουν όταν συνάντησες την μοναχή Καλλινίκη για πρώτη φορά; Για πόσα χρόνια διήρκησε η μεταξύ σας επαφή; 

Τη συνάντησα όταν ήμουν περίπου οκτώ ετών. Την «αποχαιρέτησα» όταν ήμουν 14. Έξι χρόνια γεμάτα από τη σοφία και την καλοσύνη της.

Πιστεύεις ότι θα είχες ακολουθήσει έναν άλλον δρόμο αν δεν είχε υπάρξει η συναναστροφή σου μαζί της; 

Αρχικά δεν ξέρω αν θα ζούσα. Μη μπορώντας να αντέξω τον σχολικό εκφοβισμό και γενικά τις κακοποιητικές συμπεριφορές που έλαβα στη ζωή μου, πολλές φορές ένιωσα ότι ήθελα να δώσω ένα τέλος σε όλα. Το αποπειράθηκα δύο φορές, ευτυχώς το σταμάτησα και τις δύο. Η Καλλινίκη, όπως περιγράφω και στο βιβλίο, με βοήθησε να αποκτήσω πίστη στον εαυτό μου, να μάθω να κάνω υπομονή, να συγχωρώ και να μην το βάζω κάτω. Αν δεν υπήρχε δίπλα μου, στην καλύτερη περίπτωση, θα είχα μπει σε κάποιο πολύ σκοτεινό μονοπάτι.

Η όλη σου παραμονή στο μοναστήρι, σε έφερε κοντά στο θρησκευτικό σου αίσθημα ή απλά σε έκανε να θαυμάσεις αυτόν τον τρόπο ζωής;

Η παραμονή μου στο μοναστήρι δεν συμπεριλάμβανε χριστιανική γαλούχηση. Ήταν η ίδια η ζωή των μοναχών που με έκανε να νιώσω θαυμασμό για το μοναχισμό. Ήταν αυτή η αίσθηση γαλήνης, αυτή η αύρα αγιοσύνης, αυτό το κλίμα αλληλεγγύης που έφερνε ηρεμία στην ψυχή μου και με έκανε να νιώθω αποδεκτός και ήρεμος.

Πίστευες σε εκείνη την ηλικία στο Θεό ή ήταν η αγάπη σου για την Καλλίνικη που σε έκανε να προσαρμοστείς τόσο εύκολα στη «μοναστική» ζωή;

Σε αυτή τη νεαρή ηλικία πιστεύεις σε αυτό που έχεις ανάγκη. Προσωπικά ένιωθα ότι αν αυτές οι δώδεκα μοναχές είναι τόσο καλές και δοτικές επειδή πιστεύουν στο Θεό, τότε σίγουρα το ίδιο καλός και δοτικός θα ήθελα να γίνω κι εγώ. Πίστεψα λοιπόν στο Θεό, πίστεψα σε κάτι «μεγάλο», γιατί αυτό με έκανε να νιώθω καλά εσωτερικά. Κι αν ήταν στο χέρι μου, τότε, με χαρά θα έμενα στο μοναστήρι για πάντα. Οι συνθήκες στο μοναστήρι ήταν μοναδικές για εμένα. Η αύρα αυτού του χώρου ήταν κάτι «θεϊκό», κάτι το ανεξήγητο για την παιδική ψυχή μου.

Μοιάζει πραγματικά πρωτόγνωρο για ένα παιδί του σήμερα, να ζήσει σε ένα περιβάλλον όπως ένα μοναστήρι, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, τρεχούμενο νερό ή τηλέφωνο. Πώς ήταν η δική σου μετάβαση από τον πολιτισμό στην «απομόνωση»; 

Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα ευτυχισμένος και μόνο στη σκέψη ότι θα επισκεφτούμε το μοναστήρι. Δεν είχα ποτέ πληθώρα αγαθών στη ζωή μου ως παιδί. Επομένως η ζωή μου στο μοναστήρι έμοιαζε ως συνέχεια της ζωής μου στην πόλη. Απλά στο μοναστήρι είχα επιπλέον τις μοναχές να με αγαπούν, να μου δίνουν συμβουλές ζωής, να με εμπνέουν και να με στηρίζουν. Η ζωή στο μοναστήρι έμοιαζε στα μάτια μου ως διακοπές σε μια κατασκήνωση γεμάτη αγάπη, αποδοχή και ασφάλεια.

Πώς νιώθεις που αυτό το βιβλίο έφερε ξανά στη μνήμη εικόνες από ένα δύσκολο παρελθόν; 

Στην αρχή αμήχανα. Ένιωθα, και νιώθω, εκτεθειμένος. Όμως έχω μάθει να ψάχνω και να βρίσκω το φως ακόμα και μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι. Και ήθελα το βιβλίο της «Καλής Νίκης» να μεταφέρει αυτό το φως, ήθελα να μοιραστεί αυτή την αισιοδοξία και τη δύναμη για αγώνα και για νίκη. Και χαίρομαι που οι άνθρωποι που το διάβασαν έμειναν με αυτό το «φως» και βρήκαν τη δύναμη να ξεκινήσουν το δικό τους «ταξίδι».

Πώς πιστεύεις ότι θα μπορούσε να μιλήσει αυτό το βιβλίο στον σημερινό αναγνώστη και, κυρίως, στους σημερινούς νέους; Μπορεί να υπάρξει ένα κοινό σημείο επαφής; 

Η «Καλή Νίκη» είναι ένα βιβλίο αφιέρωμα σε μια ζωή που μοιάζει μακρινή, μα που τελικά είναι πολύ κοντά μας. Η μοναξιά, η κακοποίηση, ο σχολικός εκφοβισμός, η απογοήτευση, τα γηρατειά, είναι ένα καθημερινό φαινόμενο στις μέρες μας. Αυτό το βιβλίο έχει στόχο να δώσει δύναμη στον αναγνώστη, να τον εμψυχώσει, να τον πεισμώσει και ταυτόχρονα να γαληνέψει την ψυχή του και να τη γεμίσει με πίστη και κουράγιο. Θέλω να το διαβάσει η γιαγιά και μετά να το δώσει στο εγγόνι, θέλω αυτή η ιστορία να μας φέρει κοντά, να μας συσπειρώσει και με δύναμη να πούμε ΟΧΙ σε κάθε τι που προσπαθεί να μας ρίξει στο έδαφος και να μας φυλακίσει σε σκιές…

Το βιβλίο «Καλή Νίκη – μια αληθινή ιστορία» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα.